Een stukje reflectie

Waarom? Het is de eerste vraag die we ons moeten stellen bij alles wat we doen.  Ook in het intercambioso-project komt de vraag regelmatig naar boven, zowel op de momenten waarbij we tot inzicht komen, als op de momenten dat het tegenzit.  Soms is de vraag belangrijker dan het antwoord.  Eén antwoord is er trouwens niet. Hieronder in elk geval een versie van mijn waarom, omdat schrijven soms helpt om gedachten te ordenen.

Eén van de bekendste uitspraken van de Franse filosoof Sartre luidt; “l’enfer, c’est les autres” of “De hel, dat zijn de anderen”. Zijn redenering was dat anderen ons opsluiten in het beeld dat ze van ons hebben. Als iemand claimt je te kennen trekt hij een kadertje om je heen van alle eigenschappen die hij je toedicht.  Het ontneemt ons de vrijheid om te zijn wie we willen zijn, want we worden niet erkend als iemand die eigen keuzes maakt.  ‘Hoe meer kennis, hoe minder relatie’ zei iemand ouder en wijzer me ooit.

In een directe dialoog kunnen mensen hun vrijheid herwinnen, door in te gaan tegen het beeld dat anderen van hen vormen.  Dat vereist enige moed, maar het kan.  Op grotere schaal wordt het al moeilijker. Hoe groter iemand van ons af staat, hoe gemakkelijker de objectivering. Veralgemeningen zijn vlug gemaakt en blijken zeer hardnekkig. Iedereen is wel eens meegenomen in een veralgemening waarin hij of zij zich niet thuis voelde; de jeugd van tegenwoordig, vrouwen, mannen, allochtonen …  Dat gevaar bestaat ook in Nicaragua. Iedereen heeft wel een bepaald beeld, zowel van Nicaragua (mensen zijn er gastvrij, komen niet op tijd, zijn gelukkiger, enz. ) als van ontwikkelingslanden (er is geen proper water, mensen zijn er arm …).

Natuurlijk zijn we zelf ook allemaal ‘anderen’ in onze relaties.  Een andere Franse filosoof, Levinas, draait de boel om en roept op om de Ander in de ogen te kijken en zo te erkennen dat die Ander ook een ik is, met eigen dromen, gedachten en gevoelens.  Die moeten we niet voor hen invullen.  Die ogen zijn belangrijk.  Ze zijn een toegangspoort.  Oogcontact is de erkenning dat er een relatie bestaat (meteen ook de reden waarom we oogcontact ontwijken van opdringerige verkopers op straat, e.d.).  Het is het begin van verantwoordelijkheid voor de Ander.

En daar zit voor mij het waarom van intercambioso.  Het project brengt mensen dichter bij elkaar.  In de gastgezinnen, in de theatersessies, tijdens de wandelingen wordt er gepraat, gelachen, gespeeld en gedanst … en in elkaars ogen gekeken. Laat ons dat nog vaker en nog dieper doen!

Thomas, begeleider uit het Nicacomité

Zand in de Bikini

Vandaag was het onze eerste ochtend in het hotel van León. Na het ontbijt zijn we er stevig tegen aangegaan: een warme wandeling door de stad, onder begeleiding van een gids. Hier zagen we de kathedraal. Wist je dat deze de 2^de grootste kathedraal van Latijns- Amerika is? We klommen tot vanboven op het dak: deze was oogverblindend (letterlijk: de kathedraal is zo fel wit geschilderd, dat je verblind wordt door de zon)!
Na nog wat uitleg over de historie van Nicaragua, trokken we met ons busje naar de kust. Hier aten we terwijl we genoten van het mooie uitzicht: de zee, het strand en de gezellige bootjes. Het was dan ook zeker een fijne verrassing toen we in deze bootjes mochten stappen en we richting de mangroves voeren. Hier zagen we enge spinnen, exotische vogels en wasberen! De bootjes brachten ons tot bij een strand waar we verwelkomd werden door drie lieve schildpadjes. Voordat deze los gelaten werden in de zee, was het eerst onze beurt. Het prikkende zout in ogen, neusgaten en mond kon ons niet weghouden van de luid bruisende golven. Erdoor, erover, meegesleurd … ieder deed het op z’n eigen manier! Toen de avond viel, werd het tijd om de schildpadjes los te laten. Dit gebeurde niet voordat ze een naam hadden gekregen: Lara, Richard en Basile. Basile won, gevolgd door Richard, Lara was wat aan de late kant, maar haalde het toch 😉
’s Avonds hadden we een vrije avond in León: voor sommigen betekende dit McDonald’s, voor anderen Pizza Hut en voor nog anderen een rustig avondje in het hotel. Want morgen moeten we namelijk om 6 uur ’s ochtends helemaal gepakt en gezakt zijn om naar Masaya te vertrekken…

Afscheid nemen bestaat niet… (deel 2)

Fien

Que linda, linda es Nicaragua… Dit komt volledig overeen met mijn indruk van dit prachtige land. De dagen die we doorbrachten met onze familie waren zalig. Gaandeweg het verblijf in hun huis, werd de band steeds hechter. Onze mama kookte voor ons, soms lekker en soms iets typisch Nicaraguaans. Ze maakte zelfs 3 keer frietjes. Af en toe waren er ook reusachtige kakkerlakken te spotten. Ook wasten ze onze kleren en zorgden ervoor dat we niks tekortkwamen. Ze zijn als een tweede familie. Een van de vele hoogtepunten van deze reis was allemaal samen boven aan een waterval zitten, Nica’s en Belgen door elkaar. Eraf springen hoorde daar dan ook bij / grenzen verleggen. Natuurlijk komt aan alle mooie liedjes een einde, ook aan deze fantastische week. En daar kwam dan het afscheid van onze lieve familie en Nicaraguaanse vrienden. Bij dit afscheid vloeiden vele traantjes, dat kan ook niet anders als je vertrekt uit zo een mooie stad met formidabele mensen. Zo goede vrienden op amper een week tijd, die ik graag nog vaak zal bezoeken in de toekomst. Me gusta Nueva Guinea❤

Kobe

Ons verblijf in Nueva Guinea is helaas afgelopen. We voelden ons direct al welkom door de gastvrije Nicaraguanen. We spraken de taal misschien niet zo goed en begrepen hun niet altijd maar ze deden toch altijd hun best om het ons te laten begrijpen.  Mijn favoriete moment blijft de rivier. Om samen aan de waterval te chillen met oude en nieuwe vrienden.

Carsten

Holaaa! Wat mij het meest is bijgebleven uit Nueva Guinea is niet een bepaalde uitstap of een bepaald moment, maar de mensen. De mensen uit het gastgezin en de jongeren van AJIP. Daar had ik eerst wat schrik voor door het taalverschil, maar de Nica’s zijn  zo lief en zorgzaam dat alles los loopt. Wanneer ik later terug ga denken aan mijn avontuur in Nueva Guinea, zullen het de vriendschappen zijn die ik me eerst herinner. Ik ben er van overtuigd dat ik terug zal gaan naar Nueva Guinea en dat ik onthaald zal worden door deze geweldige personen. Ik ben er trots op om hen mijn vrienden te kunnen noemen.

Bram

Wat mij het meest verraste is hoe open en vriendelijk de mensen van m’n gastgezin en de mensen in het algemeen zijn. Hoe weinig mijn familie ook had, probeerden ze toch om zo goed mogelijk voor mij te zorgen en mij alles te geven wat ik nodig had. Dit maakte het afscheid dan ook eens zo moeilijk. Dit afscheid is zeker en vast geen vaarwel, maar een tot ziens. 😊

Stan

Ik wist totaal niet wat ik ervan moest verwachten, maar het heeft me aangenaam verrast. Toen Kobe en ik voor het eerst kennismaakten met ons gastgezin waren we beiden van:” oei, oei, oei dees gaan 10 lange dagen worden.” Maar dit was allesbehalve het geval, de dagen vlogen veel te rap voorbij. We zijn pas 2 dagen weg uit Nueva Guinea en ik mis het nu al. Ik ga zeker nog eens terug, dat staat vast!!!

Marten

Ik was heel erg verrast door de gastvrijheid van ons gastgezin. We werden er direct in opgevangen en als familie beschouwd. Ook al verstonden we elkaar niet door de taalbarrière, toch hadden we leuke gesprekken en werd er veel gelachen. Onze mama zorgde er voor dat we nooit iets te kort kwamen. Ze zijn heel veel voor me gaan betekenen en zijn echt mijn tweede familie geworden. Als ik terug naar Nicaragua ga (wat ik zeker nog ga doen), ga ik zeker terug bij hen langs!

David

Ik vond de eerste namiddag in ons gastgezin een beetje vreemd. we kregen een paar uur om kennis te maken met hun, maar toen verstonden we nog niet zo veel en moesten ze alles een paar keer zeggen. Hier kon je wel zeggen dat de taalbarrière groot was maar naarmate dat de reis vorderde en we langer verbleven in ons gast gezin leerden wij om hun beter te verstaan en leerden zij om alles zo makkelijk mogelijk uit te leggen. de gesprekken die we hadden met ons gast gezin, en dit gebeurde veel op het einde, waren redelijk diepgaand en het afscheid van ons gastgezin was geen vaarwel want familie laat je niet in de steek.

Mika

We zijn nu in Leon na een busrit van 5 uur! Zee, strand, mooi hotel, bar… Laat het maar beginnen! Maar gisteren afscheid nemen was echt wel moeilijk. Zeker als je dan zo een knuffel krijgt van je mama die zegt: “Mijn mooie zoon”. Nochtans heb ik het heel lang volgehouden om niet te huilen. Tot de laatste knuffel er aan kwam en ik door had dat dit het dan was. Toen begon het janken, veeeeeeeel janken… Maar deze reis is één van de beste dingen die ik ooit heb kunnen doen! Vrienden voor het leven is nu een feit. Elkaar kunnen steunen in heel zware tijden en lachen om het minste geluk. Het was soms heel zwaar, maar dat zijn dan de momenten die het meeste betekenen, die deze reis uitzonderlijk maken. En ik heb gewoon op 10 dagen een nieuwe familie gekregen, die voor Catherine en mij gezorgd hebben alsof we hun eigen vlees en bloed waren. Ik kan niet in woorden beschrijven welk gevoel deze reis mij heeft gegeven. Maar ik weet zeker dat het geen one-time-ding zal zijn! Maar ondanks dat allemaal ga ik wel heel blij zijn om terug thuis te zijn. En iedereen in geuren en kleuren alles te kunnen vertellen. Van kakkerlakken tot zweten en van huilen tot feesten! Me gusta mucho! Si, si, si …

Iben

Holaaa! Het is echt tof hier in Leon op het moment. Maar daar gaat het nu even niet over. Het gaat nu over de fantastische tien dagen die we doorgebracht hebben in Nueva Guinea. Van de rondleiding tot de rio (rivier) was alles hier top. Verbazingwekkend lieve mensen, mooie natuur en cultuur… Het hoogtepunt voor mij was toch wel de rio. Het van de waterval springen en zwemmen in het verfrissende water. Alleen wat jammer van de gevolgen (ziekte) maar dat werd toch echt wel goedgemaakt door die tien dagen in Nueva Guinea. Hasta luego heb ik gezegd, adios was niet van toepassing. Want ooit ga ik nog eens terug, daar ben ik zeker van.

Basile

Nicaragua, nicaraguita yo te quiero mucho màs, ja Nicaragua ik heb je lief. Geweldige mensen, geweldige sfeer, geweldig eten (wat wil je met altijd rijst en bonen) en nog zo veel meer… Nueva Guinea is een stad van vele contrasten. Douches en toiletten in elk huis zijn niet de norm en aan een gezellig interieur wordt niet al te veel aandacht besteed, maar iedereen heeft een smartphone en 2 televisies. Desalniettemin zijn de mensen stuk voor stuk veruit de allerliefste en zorgzaamste personen die ik ken. De plaatsen die we bezochten in de stad waren een voorbeeld van dat laatste. Overal waar we kwamen werden we ontvangen als koningen en koninginnen en waren we de celebraties uit het verre België. Voor mij was dit gevoel het sterkst in een katholiek schooltje waar we op ons gemak 10 minuutjes van de les mochten onderbreken en wat spelletjes konden spelen met de kinderen. Bij het gedag zeggen tegen de kleintjes kreeg ik van alle kinderen nog een afscheidsknuffel. Ik voelde me als een man die ik weet niet wat gedaan had en daarom het respect van 25 scholiertjes verdiende. Zo verliep het hele gebeuren wel in Nueva Guinea, we waren de mensen uit een ver land en de Nicaraguanen lieten met trots alles zien van hun fantastische stad en land.

Stefaan

NICARAGUA,   Nueva Guinea !!!!!

Host haalt me af omgeven door zijn vrouw en dochter, heel aimabele mensen.

Mijn valies met een eindje touw vastgebonden op hun aftands motootje, en de man vertrekt met mijn bagage . Samen met zijn vrouw en dochter komen we na een korte wandeling aan hun bescheiden woning.

De helft van de woning gevloerd, de rest aangestampte aarde, het metalen golfplaten dakje op tal van plaatsen hersteld met fietsplakkertjes om de gaten te dichten. En toch halen ze eind van de maaltijd een veelkleurige pot ijscrème uit hun vriezer om samen van te genieten.

Van niets maken deze mensen iets en dit gezinnetje vormt een gelukkig geheel in een mooie omgeving, met de heel weinige middelen die ze hebben.

Mooi, pretentieloos geven, dienstbaar zijn voor elkaar, onvoorwaardelijk liefde geven …..

Dit is puur …. ,   uit het hart …….. , een stralende glimlach voor elkaar…… ,  dit zijn de echte diamanten van het leven,  BLIJ DAT IK DEZE EENVOUD KAN MEEMAKEN !!!

Richard

Voor de tweede maal in Nicaragua en voor de tweede maal verrast door de vriendelijke mensen, de vrijgevigheid en de prachtige ontvangst! Mijn gastgezin Elba en Gerd zijn heel fijne mensen en ik heb zeer groot respect voor hetgeen Elba en Gerd verwezenlijkt hebben zowel op educatief gebied en de hulp/opleiding die gegeven wordt aan de Campesino’s en hun kinderen! Heerlijk om zulke mensen/ vrienden voor het leven te mogen leren kennen ! In het kort:  een onvergetelijke, heerlijke ervaring !

Dank aan het Nicacomité dat ik dit mocht opnieuw ervaren !

Lara

Nueva Guinea. Nieuw Guinea. Een mix tussen het oude en het nieuwe. Wat bij mij zeker zal blijven hangen is die ‘clash’ tussen de primitieve woningen -waar een gewoon toilet en douche eerder uitzondering zijn- en de (soms enorme) plasma-schermen, tablets en smartphones. Daarnaast heb ik het geluk gehad om in een enorm warm en liefdevol gastgezin terecht te komen. Een gezin dat me vaak aan het mijne deed terugdenken, een gezin waar een plotse, traditionele dans of een moment van lachen-gieren-brullen meermaals per dag aan de orde waren. Sfeer en gezelligheid, een dikke 10. Het eten, zal ik niet beoordelen maar viel al bij al beter mee dan verwacht 😉 ! Blij dat ik mocht deelnemen aan deze inleefreis en dat ik nu nog meer besef hoe goed ik het thuis heb.

Peggy

Wat een ervaring. Het is indrukwekkend en overrompelend. De gastvrijheid en openheid van de Nicaraguanen is ongelooflijk groot. Ze nemen je op in je gezin, ze betrekken je met alles uit hun leven en  hebben een ongelooflijke zin voor humor.  Mijn gastgezin was ongelooflijk warm en hartelijk en hebben mij veel geleerd op zo een korte tijd. Mijn dankbaarheid voor deze ervaring is onmeetbaar. Krijg je ook zo een kans; DOEN!!!!

Martine

Zonder twijfel me kandidaat gesteld voor de reis, met veel enthousiasme Spaans geleerd, met een toffe ploeg naar Nueva Guinea getrokken. Whow, het is de moeite waard! Veel warmte ontvangen. Een unieke ervaring. We hebben zelden een taxi genomen, 2 à 3 keer per dag te voet naar school, berg op en af, over holle wegen zelfs een keer door de gutsende regen. Ik kom terug.

Noemi

Ik heb in de loop der jaren al enkele vrijwilligersreizen mogen meemaken in ontwikkelinglanden. De cultuurshock (qua accommodatie en leefomstandigheden) was voor mij dan ook niet zo groot omdat ik wel al wat gezien en ervaren heb. Het was voor mij wel de eerste keer om in een gastgezin te verblijven. Tien dagen lang de normen en waarden leren kennen van het fantastische 5-koppige gezin, hun eetgewoontes (standaardbestek = een lepel), hun likes en dislikes, de Toña’s en cocktails, … De moeite dat deze familie gedaan heeft voor ons, de liefde die ze ons gegeven hebben, grijpt me telkens opnieuw bij de keel als ik eraan terugdenk. Daarnaast is het ook ongelooflijk mooi om te zien hoe de jongeren dit proces stap voor stap meemaken. De ups en downs, de lach- én huilbuien, de spanning, de stress, het geluk, de nieuwe vriendschappen, … Ik ben blij om te zien dat de jongeren zich realiseren hoe goed ze het thuis hebben en zich beter bewust zijn van het leven op andere plaatsen in de wereld. Het was een onvergetelijke ervaring, die ik iedereen zou aanraden en waar ik zeker opnieuw voor zou tekenen.

Dikke, dikke, dikke merci!

Maandag 10 april

Maandag vat heel ons verblijf in Nueva Guinea samen. La montañita is weer de uitvalsbasis om de hele collectie aan indrukken, emoties en ervaringen samen te leggen.  Beetje bij beetje, onder de vakkundige leiding van Kaat, maakt de enthousiaste chaos plaats voor een al even enthousiaste mix van stop-motionfilmpjes, theaterscenes, foto’s, liedjes en dansjes.

In de namiddag worden nog de laatste opdrachten uitgevoerd van de één-tegen-allen.  Amélie en Fien geven een Spaanstalig interview op de radio.  Niet alle vragen van de presentator worden even goed begrepen, maar het gevoel erachter wordt meteen duidelijk. Er worden 5 mensen met verschillende beroepen geïnterviewd, onze jongens worden in een schooluniform gehesen, er wordt zowel Nicaraguaans als Belgisch gekookt, enzovoort.

Om zeven uur staat iedereen paraat voor het grote eindfeest, dat uiteindelijk om acht uur begint.  Het feest wordt ingezet door de volleerde Nicaraguaanse volksdansers Carsten en Basile die samen met Kimberly en Irania alle juiste moves laten zien op de dansvloer.

De liedjes van Shantilata en Maarten brengen de rust terug.  Het is meteen het juiste moment om stil te staan bij Céline, het meisje dat er bij de vorige uitwisseling niet bij kon zijn wegens haar ziekte, waaraan ze later overleed.  Met de afbeelding van ‘Céline, de wereld rond’ in de hand vraagt Mika iedereen om, in plaats van één minuut stilte, de mensen te zoeken waarvan ze houden en die een dikke knuffel te geven.   Terwijl Nica’s en Belga’s elkaar in de armen vallen is Céline plots heel aanwezig.

Het feest gaat verder met lekkere hapjes, waaronder grote slagroomtaarten en Belgische pannenkoeken.  Er volgt nog een quiz met een symbolisch gelijkspel tussen Belgen en Nica’s, Eliseo Hernandez, die serenades brengt over Nicaragua en roeiende duiven, en een grote Toña-piñata (de prijs van de één-tegen-allen) die met één slag van Liselot uit elkaar spatte in een fontein van karamellen.

Het is een feest waar ook echt iets te vieren valt.  De woorden waarmee Omar het feest inzette blijven hangen: “vandaag staat een woord centraal dat we vaak gebruiken, maar niet altijd met de diepe betekenis die het nu heeft; Gracias!”

Afscheid nemen bestaat niet…

Enkele impressies van de 10 dagen in Nueva Guinea. Morgen volgt de rest.

Ben

Dag vrienden van de poëzie, mijn verblijf in Nueva Guinea was ronduit geweldig!
Elke dag was het  genieten van 6 uur ’s morgens (ontwaken door het geblaf van de honden en het gebrrrommm van de voorbijrijdende moto’s ) tot de late uurtjes…
Als ik vandaag terugdenk aan mijn verblijf in onze zusterstad dan denk ik vooral terug aan de nieuwe vriendschappen die ik gemaakt heb. Deze vriendschappen maakten het afscheid nemen ook eens zo moeilijk. Dit afscheid nemen was niet adios, maar hasta la proxima!

Romy

Liefste vriendjes, met pijn in het hartje hebben we juist afscheid moeten nemen van de Nica’s in Nueva Guinea. Maar natuurlijk denk ik niet alleen aan dat moment na deze fantastische tijd daar. Mijn favoriete gebeurtenis was zeker aan de rio (rivier) waar we uren op de rots boven de waterval gezeten hebben.
Ook zeker niet te vergeten zijn de lekkere ontbijtjes die we kregen. Deze ochtend zelfs een visje met natuurlijk rijst en bonen… Dit was zeker al een geslaagd deel van de reis en hopelijk kunnen we dit binnenkort weer verderzetten!

Anna

Het toppunt van ons verblijf in Nueva Guinea was voor mij zeker en vast de uitstap naar Don Pastor, de finca (boerderij) waar we gewerkt hebben. Het werken op het land was bijzaak, maar de vermoeiende, zweterige en dijenschurende wandeling en het verse fruit bij aankomst maakten de uitstap af. De naranjas (appelsienen) die we zelf konden plukken werden met de machete geschild en op Nicaraguaanse wijze verorberd. Dat was een aangename afwisseling na de eentonige gallo pinto die we elke maaltijd kregen. Het afscheid nemen van Nueva Guinea en mijn nieuwe familie viel me zwaar, maar dat bewijst alleen maar hoe geweldig dit deel van de reis was.

Liselot

Als je ooit de kans krijgt om naar Nueva Guinea te gaan: grijp ‘m met je twee handen! De exotische bomen, levende discotheken, brakke taxi’s, lieve mensen … Het plaatje klopte volledig!
Mijn gastgezin was superlief voor mij en er was altijd beweging: van 5 uur ’s ochtends (wanneer mijn mama opstond  om te koken) tot 12 uur ’s avonds (wanneer de tv na 19 uur constant gedraaid te hebben, eindelijk uitgezet werd). Het eten viel redelijk goed mee, alleen gaat de structuur van je kaka eerder op die van je pipi lijken. Voor de rest is het hier een groot fiësta!

Britt

Vandaag namen we afscheid van ons gastgezin, na een dikke week is het nog altijd niet helemaal duidelijk wie er nu wel en niet leeft in hun huisje! Het enige wat ik helemaal zeker weet, is dat de deur hier altijd voor iedereen openstaat. Ik voelde mij dan ook meteen welkom in de familie, dit maakte het afscheid dan ook een tikkeltje moeilijk. Als ik de kans krijg om nog eens terug te keren, breng ik zeker een bezoekje aan mijn gastgezin. Mijn verblijf in Nueva Guinea was echt geweldig.

 Amélie

Fiësstaaaaaa!! Wanneer we na een lange en vermoeiende dag terug naar ons huisje wandelen komen we voorbij een zaaltje waar een man heel luid staat te zingen voor een publiek dat 0 personen telt. Ik zei tegen mijn gastgezin en Marten en Fien: ‘Oei dat is erg, zingen voor een lege zaal!’ Marten en ik  begonnen te dansen en riepen heel luid Fiëstaaaaaaa! Waarop mijn gastgezin meisje zegt: ’SSTTT es un iglesia! 😃’ Oepsss, het was dus een kerk! Zalige momenten met zalige nieuwe vrienden, zal hen stuk voor stuk missen! Hasta la proxima!

Shantilata

Nueva Guinea…warm, warm, warm!
Als je het mij vraagt: Nueva Guinea is geweldig; lieve mensen om je heen, de mooie bomen en rivieren, het mooie warme weer. Er is altijd wel iets aan het gebeuren; de hanen die kraaien, het geluid van de brommers, toeterende taxi’s, ’s avonds is er veel muziek te horen. Mijn gastgezin was ook heel lief!  Ik voelde me al direct welkom, het was echt al een thuisgevoel en dat maakte het afscheid van vandaag wel moeilijk! Ze wilden ook altijd het beste voor ons en verwenden ons goed Mijn oma was speciaal voor ons cornflakes gaan halen om te eten ’s ochtends omdat we al veel rijst hadden gegeten 😊, ze jaagde de kip altijd weg voor mij omdat ik er van ging lopen ( ik vond de kip een beetje eng 😝 ) .      Ik zal Nueva Guinea nooit vergeten, het heeft een plaatsje in mijn hart gekregen! ❤ Als ik ooit de kans heb om terug te gaan, dan zal het antwoord heel zeker ja zijn!

Maarten

Hola, zoals je al kan zien aan mijn eerste zin is mijn Spaans op en top. Ik wou toch nog even terugblikken op het feit van de gewoontes hier in Nicaragua, allereerst wil ik even zeggen dat die mensen die hier leven geen tijd kennen of toch alleszins het niet begrijpen en ze weten al helemaal niet wat “ op tijd zijn “ betekent. Als je naar Nicaragua gaat moet je één ding goed onthouden en gewoon de klik maken namelijk “ go with the flow “. De mensen hier zijn echt open en barmhartig en met de weinige middelen die ze  hier hebben,  hebben ze zeer hard hun best gedaan om goed voor ons te zorgen en dat is zeker geslaagd. We kwamen nooit iets tekort en ik denk dat dat ook voor de groep geldt. We hebben hier ook echte en zeer sterke en goede vriendschappen opgebouwd en in mijn geval ging dat zeer goed. Vanaf de eerste dag bij de jongeren ging dit al zeer vlot. Met mijn Spaans is het eigenlijk zeer goed gesteld, ik had dit zeker niet verwacht maar ze verstonden ons zeer goed. De eerste dagen waren dit al iets minder interessante gesprekken maar na dag één ging dit al veel beter dan gewoon vragen hoe oud ze zijn  en van die oppervlakkige vragen.

Nicaragua, Nicaraguita ik ga het hier zeker missen!

Ella

Nicaragua… WOW, nooit gedacht dat je zo warm, mooi en levendig bent. De eerste dagen in Managua waren al top, maar Nueva Guinea was echt geweldig! Het toppunt van de reis tot nu toe vond ik toch wel mijn gastgezinnetje. Met mijn leuke mama, mijn grappige zus en al de andere mensen die altijd binnen en buiten liepen was het altijd heel erg fijn. Ons huisje was klein, maar heel gezellig (soms zat er wel een kakkerlak in onze wc of stonden er een paar motors in onze living, maar dat hoort er allemaal bij 😉). Ik heb hier vrienden voor het leven gemaakt, geleerd dat alles te relativeren is en dat je met weinig ook echt heel gelukkig kunt zijn! Ik hou van Nueva Guinea en ik hoop echt dat ik eens terug kan gaan. Tot snel ❤          

 Catherine

Hier zitten we dan, in een bus naar Leon. Vandaag namen we afscheid van onze gastgezinnen, dat kon natuurlijk niet zonder traantjes. Dat gezin kunnen we nu onze 2^de familie noemen. Er werden veel nieuwe banden gesmeed en er werd heel goed gezorgd voor ons in Nueva Guinea. Onze mama kookte spaghetti voor ons omdat ze merkte dat we de rijst en bonen al beu waren na 3 dagen. Het Spaans liep niet altijd even vlot voor mij, we hebben ons dan toch wel verstaanbaar kunnen maken en na 3 dagen kon je ze al wat beter verstaan. Ik ga het moment missen dat we gewoon door Nueva Guinea lopen en dat we ons thuis voelen. Er waren wel wat minpunten zoals de kakkerlakken en dat soms het water/stroom wordt afgesloten. Je moet je er gewoon over zetten en genieten. Ik denk dat ik na deze ongelooflijke reis sneller een stapje in de wereld durf zetten. Mijn doel is geslaagd!!! Nicaragua, je zal me snel weer zien

Zaterdag 8 april

Vlaamse kermis in de Nicaraguaanse stad Nueva Guinea: hier kan het allemaal! Optredens van Nica’s én Belga’s, zingen, dansen, voetballen, lachen… en ook smullen! De Nicaraguanen proeven van onze pannenkoeken en wij van hun gerechten (arroz con leche, gallo pinto, tortillas, chocobanano…). Tussendoor werkten we verder aan de lijst met opdrachten. Ergens was er ook wat tijd om even te bezinnen, om in alle drukte even stil te staan bij het geluk dat wij hebben om hier in Nicaragua te zijn.

’s Namiddags trokken we naar een cancha (speelplein). We zetten de muziek op en de kindjes kwamen toegelopen om te spelen. Sommigen hielden van basketbal, andere van tiktakBOEM, Dikke Bertha… Maar het toppunt was toch wel de piñata stuk slaan: zodra die kapot was, was het op eigen risico als je ook een snoepje wilde bemachtigen. 
Toen het tijd werd voor ons om te vertrekken, zagen we de droevige gezichtjes opkomen. Ze hoopten dat we nog eens terug zouden komen, maar jammer genoeg is dat niet het geval… Met pijn in ons hart vertrokken we terug naar ons huis.

Gelukkig stond er ons ’s avonds nog iets leuks te wachten: samen met de Nica’s gingen we naar een karaokebar en zongen er samen Spaans- én Nederlandstalige liedjes. Zo zongen we de nacht in!

Licht in het woud

Vrijdag 7 april

Om 10u komen we op de mercado campesino (boerenmarkt) twee oude bekenden tegen.  Don Pastor is er met zijn appelsienen en chicha, Abel van la Esperanzita heeft de jackfruit meegebracht.  We proeven, ruiken en kopen.  Er volgen nog twee schoolbezoeken.  We komen erachter dat we ons eigen volkslied amper kennen (behalve Basile, het moet gezegd).  Tellen tot tien in het Nederlands lukt wel en ook de plopdans slaat aan (een belangrijk stukje Vlaamse cultuur, nietwaar).  Terug op de Mercado Campesino krijgen we een soort kippengoulash voorgeschoteld met een glas pinol, de Nicaraguaanse maisdrank.  “Als je geen Pinol drinkt, ben je geen Nicaraguaan” verzekerde de directrice van de school ons eerder.  Het gaat niet bij iedereen even vlot binnen.  Er is nog werk aan de inburgering.

In la Montañita zit een gezellige bende oudjes ons op te wachten.  Het zijn de fundadores die 52 jaar geleden Nueva Guinea stichtten.  Na een voorstellingsrondje worden we getrakteerd op een lied over dit avontuur, begeleid door twee gitaren en een accordeon.  Als Elba vraagt wie iets wil weten over die geboorte van de stad vliegen meteen tien vingers de lucht in.  We komen te weten dat Nueva Guinea vroeger Luz en la Selva (licht in het woud) heette, dat de stichters met 17 waren, dat ze aankwamen met een tractor op rupsbanden, dat er drie mensen stierven door ongelukken bij het kappen van het woud en dat er zes jaar en een aardbeving in Managua later heel wat mensen bij kwamen. Bij alles wat Victor Rios, de broer van de eerste burgemeester, zegt lees je de trots in zijn ogen.  Strijdlust ook, als hij het heeft over de schoonheid van de natuur die niet verloren mag gaan.

Ook de Nica’s komen toe en we overhandigen de hele groep een lijst met 25 opdrachten.  Ze hebben tijd tot zondagavond.  Een tip van de sluier; de opdracht bij de kapper is al geslaagd.

Volle dagen, volle magen

donderdag 6 april

De dag begint op het ontiegelijke uur van half zeven.  Vandaag bezoeken we de scholen en die beginnen om zeven uur. In Colegio La Salle worden we hartelijk verwelkomd door de directeur, waarna we in kleine groepjes de klassen binnenstappen.  We vragen in een derde en een vierde middelbaar wat de jongeren later willen worden.  De antwoorden zijn opvallend specifiek; verpleegster, burgerlijk ingenieur en een meisje van 14 die data-analist wil worden en meteen ook naadloos uitlegt wat dat inhoudt. Het bezoek eindigt met giechelende meisjes die selfies bedelen met de Truiense jongens.

Onder een schroeiende zon gaat de tocht verder naar de Universidad Martin Lutero, twee jaar geleden nog een bouwwerf, nu een mooi onderhouden gebouw met bloemen aan de buitenkant en boeken aan de binnenkant.  Er zijn geen lessen.  Die gaan door in het weekend.  Dan zakken de jongeren van het platteland (nu ja, plat?) af naar de universiteit om er het weekend door te brengen.  Tijdens de week doen ze praktijkervaring op via stages, bijvoorbeeld in het ziekenhuis voor de verpleegkundigen.  De ICT-docent leidt ons zowel door een ruimte met werkende computers als één waar de PC’s vakkundig werden gedissecteerd om de verschillende organen bloot te leggen.  Een andere docente toont ons de poppen waarop de studenten verpleegkunde hun verzorging oefenen.

We keren terug naar onze vaste stek, la montañita, waar we deze keer wat meer uitleg krijgen over de school. We zien dat de kinderen zich aan het voorbereiden zijn op de kermis van zaterdag.  Daar zullen alle leerjaren hun ondernemerschap tonen met een activiteit die ze zelf in elkaar boksen.  Ook ons ondernemerschap zal op de proef worden gesteld.

Ondertussen wordt de skype klaargezet.  De modem die we nodig hadden arriveert niet, dus wordt de boel op vijf minuten verplaats naar het huis van Elba, waar we samentroepen in de living. Ondertussen brengen de gastfamilies lunchpakketten, de ene doos al wat groter dan de andere.  Het wordt een blij weerzien met hier en daar een traan en een vleugje voyeurisme.  We komen te weten dat Bram een bak heeft verdiend, maar weten nog niet waarom (Bram, waarom?) en gelukkig krijgen we bevestiging van Katherine en Elba dat ze ons nog altijd graag hier hebben.

Na de skype worden we de bus op gejaagd die ons naar Talolinga hobbelt, het plaatselijke Kortenbos, maar dan op anderhalf uur rijden.  De Nica’s slagen erin nog luider te zijn dan de Truiense jongeren op de vorige busrit, een hele prestatie.  We worden gedropt in de middelbare school.  Een aanvankelijk schuchter spelletje Dikke Berta ontaard in een rugbymatch zonder bal.  Daarna krijgen we de watervoorziening te zien.  De cijfers; 300 huizen, waarvan 180 zijn aangesloten op de waterleiding, waarvan 100 lid zijn van het watercomité.  Eén uur per dag wordt er water geleverd.  Het komt er dus op aan genoeg te verzamelen voor de hele dag.

De tocht van de school naar het centrum leidt ons langs twee mooie stenen huizen in aanbouw, inclusief ornamenten op de betonnen zuilen.  Omar vertelt ons dat die worden gebouwd met geld van twee meisjes die in Spanje wonen en geld maandelijks geld opsturen.  We dalen af naar de rivier waar we het water in duiken, sommigen met enige voorzichtigheid van de rotsen aan de zijkant, enkele tarzans via een liaan en enkele geschifte Nica’s van op 5 meter hoog uit een boom.  Het stuk watermeloen dat we erbij krijgen maakt het helemaal af.

Omkleden kan in het huis van Omar.  Daar wordt de omvang van zijn engagement pas echt duidelijk.  De man spelt een grote rol in het watercomité, de baseballclub, Luz en la Selva, de politiek, Ajip, de lagere school en een bibliotheek/winkeltje/sociale economieproject.  In een plaatselijk restaurantje krijgen we lekker eten en draait de jukebox overuren; 5 cordoba voor 2 liedjes.  Het is een oefening voor het echte werk nadien op de patroonsfeesten van Talolinga. De intercambioso-groep die ondertussen zo’n 55 mensen telt maakt van de dansvloer een zwoele woelige massa die op en neer gaat op de muziek.  Als het op dansen aankomt is alle schroom verdwenen.

En dat dus allemaal op één dag! De knikkebollende hoofdjes op de terugrit zijn veelzeggend.

Mest, mieren en megafruit

Een uurtje wandelen brengt ons tot bij La Esperanzita; een modelboerderij voor organische landbouw.  Waarom dat nodig is legt Gerd Schnepel, de man van Elba, ons uit.  Vooral de kaart van de ontbossing in Nicaragua blijft bij.  Op de versie van 2015 is niet veel groen meer te zien.  Wat ze daaraan willen doen met La Esperanzita kunnen we dan weer aan de lijve ondervinden in het voedselbos vol vanille, kaneel, koffie, kokos, bananen, kruidnagel, borojo, zoete peper,  cacao, jack fruit, …  Van die laatste plukken we er eentje, mits een sterk staaltje logistiek (zie foto).  We zien blaadjes wandelen over mini-snelwegen en ontdekken dat het vraatzuchtige bladsnijdermieren zijn.

De tocht leidt ons ook langs een lager schooltje.  We doen de plopdans onder de sceptische blik van de 7- tot 11-jarigen, waarna zij ons laten zien hoe moet met een kinderliedje/dansje over soldaten.  De leerkracht legt uit dat ze telkens opdrachten geeft aan de ouderen kinderen, waarna ze zich meer individueel kan bezighouden met de jongere.  Het klinkt als een uitdaging.

Ondertussen ontspruiten er enkele stop-motion-pareltjes aan het collectieve brein van de andere groep.  Met i-pads zijn ze aan de slag gegaan.  De filmpjes spreken voor zich.  We delen ze later nog.

Na het vieruurtje (een fruitmix om u tegen te zeggen) helpen we nog even bij het maken van natuurlijke mest.  De ingrediënten:

• organisch materiaal, te vermalen met de machete,
• rietsuiker, te vermalen met de machete,
• onkruid, te vermalen met de machete,
• mest van het vee, een kruising tussen een schaap en een geit (of zoals één van de jongeren het mooi uitdrukte; schijt van de scheit), te bekomen in de stal zonder deur
• Asse
• Houtskool
• Kalk
• Residu van rijstplanten
• Mest van een vorige productie

Mixen, en klaar!

De bus haalt ons op.  De versnellingspook heeft een afdekking gekregen. Nu kunnen we niet meer dwars door de versnellingsbak de grond zien. Ontwikkeling komt in veel gedaanten.

Nicaragua, Nicaraguita!

We diepen even terug de ervaringen van 3 april 2017 op uit ons geheugen (eergisteren lijkt een eeuwigheid geleden).  Na één dag in Nueva Guinea is la Montañita al onze vaste uitvalsbasis.  De aankomende gezichten verraden een mix van vermoeidheid en verwachting.   Onze nieuw samengestelde intercambioso-groep (Nica’s en Belga’s) splitst zich netjes in twee.  Eén helft spreekt tijdens de theatersessie van Karlijn de innerlijke creatieveling aan.  Vooral het ‘slowmotionboksen’ wordt een ware hit.  Vechten kan dan toch verbindend zijn!

Ondertussen zakt de andere groep af naar de casa de la mujer (het huis van de vrouw).  We ontmoeten er Challito; een vrouw die met veel passie dit huis 24 jaar geleden oprichtte.  Sindsdien komen er vrouwen van alle uithoeken van Nueva Guinea (een gebied zo groot als Limburg) om er de laatste maand van hun zwangerschap door te brengen.  We zitten in een kring met een tiental bolle buiken.  De vrouwen hebben elk hun eigen verhaal.  Sommigen zijn wel heel erg jong.  Onze jongeren vertellen over hun verwachtingen voor later.  De meesten zien zichzelf met twee kinderen in een vrij verre toekomst.  De vroedvrouw die er werkt heeft er acht.  Het roept duizend vragen op die we lang niet allemaal durven stellen.  Nadien smelten we nog even voor de pasgeboren baby’s.

Na een avondmaal in de gastgezinnen komen we terug samen in de zaal van la Montañita.  Die is ondertussen gepoetst, dus de vergadering met Ajip gebeurt op kousenvoeten.  Ajip, de jongerenorganisatie die onze voornaamste partner is in dit verhaal, stelt haar werking voor.  Een powerpoint met net iets te veel tekst en net iets te lange filmpjes (ze moeten er zelf om lachen) laat zien dat het actieterrein gaat van spelen met kansarme kinderen over seksuele voorlichting tot sensibilisering over het aanvragen van identiteitskaarten.  Liselot, Kobe, Ella, Iben en Basile vertellen één voor één iets over de weg die hen naar Nicaragua heeft gebracht, van fuiven organiseren tot Nica’s ontvangen in de sneeuw.  Alsof het onvermijdelijk was, eindigt de avond in een spontane zangbattle.  Belgen en Nica’s springen om beurten het podium op om een paar liedjes te zingen.  Ze vinden elkaar in ‘Nicaragua, Nicaraguita’, vakkundig aangeleerd door Maartje tijdens de Spaanse les.